 |
| Η Πειραματική Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα ΠέΡα ΔώΘε σας προσκαλεί στην Πρώτη Ανοιχτή Πρόβα Τρίτη 16 Οκτωβρίου / 21: 00 Αμφιθέατρο Εμπειρίκος (σχολή θετικών επιστημών) |
skip to main |
skip to sidebar
ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ
Η "Πέρα Δώθε" γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 2008. Πειραματική και Ερασιτεχνική είπαν οι γιατροί. Ο μπαμπάς δεν αγχώθηκε. Τσιγγάνα την ονόμασε η νονά. Τα πρώτα βηματάκια ήρθαν το 2009 με το «Χιονάνθρωπο & το κορίτσι» του Ε.Τριβιζά. Στις πρώτες ζωγραφιές του, το 2010, απεικόνισε τα «Χρώματα Θανάτου». (Η μαμά είπε πως της θύμησε το «παιχνίδι της σφαγής» του παππού Ιονέσκο, και ο μπαμπάς το «εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» του θείου Βίζνιεκ). To 2011, είπε "μετράω μέχρι το δέκα, και μετά σειρά σου..". Έτσι είπε και έπαιξε κρυφτό. Δεν πάει σχολείο. Τρέχει, πέφτει και χτυπά, σηκώνεται, τραγουδάει και φτύνει. Γελάει και κλαίει. Γεύεται, μυρίζει, αγγίζει, βλέπει, ακούει, φαντάζεται και αισθάνεται.. Α, ξέχασα.. παίζει σε αλάνες.
V_ideA
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
▼
2012
(3)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2009
(3)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
«Αναζητώντας Κροκανθρώπους»
..Σε συνάντησα στο δρόμο και μοίραζες προκηρύξεις. Τα μαλλιά τα ‘χες κοντά, πολύ κοντά κομμένα, μα το κορμί σου κουνιόταν απαλά. Δεν ξέρω αν είσαι γυναίκα ή άντρας. Πάντως σε συμπάθησα και σε κοιτούσα έντονα. Είχα καιρό να κοιτάξω ανθρώπινο πλάσμα έτσι. Ίσως να είσαι αυτό που ψάχνω. Κι ας μοίραζες γελοίες προκηρύξεις, για τον εξευτελισμό του θεάτρου, ηθοποιός εσύ σε ρόλο άσχετο με μένα. Για να μη καταργηθεί η άδεια, για τη θεατρική παιδεία και τη μόρφωση και τέτοιες μαλακίες.
Αντίς να διαλύσετε το θέατρο και να το βγάλετε στον αέρα, στους δρόμους.
Αντίς να παίζετε την ψυχή σας και όχι τους ρόλους.
Ζητάτε στεγανά και σεις. Το μεροκάματο και τέτοια. Τη μόρφωση την ειδική. Λες και υπήρξε μορφωμένος που να ’χει κάνει θέατρο. Λες και δεν παίζετε όλοι σας τα κείμενα των αλητών. Αγράμματοι αυτοί κι αμόρφωτοι, χωρίς τις γνώσεις τις γελοίες που ζητάτε. Αυτοί τη φάγαν τη ζωή με το κουτάλι. Κι αυτοί είναι που έγραψαν αριστουργηματούρες. Και δεν τους δέχονταν κανένας στην αρχή. Και όμως. σε κοιτούσα.
Μου φάνηκε πως είσαι αυτό που ψάχνω.
Ίσως αν σε ξανασυναντήσω να στο πω...
Νικόλας Άσιμος
«Χαμογέλα ρε.. τι σου ζητάνε;»
... Ήμουνα πεταμένος σ’ ένα σκοτεινό κελί, βασανισμένος και ταλαιπωρημένος, γεμάτο πόνο και μικρές καταιγίδες απελπισίας... Κι όπως ψαχνόμουνα για να βρω τις ζημιές στο σώμα μου, ανακάλυψα το κορμί μου. Το μέσον της ελευθερίας μου... Δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, το μυαλό μου, όλα δικά μου, εγώ κάνω ό,τι θέλω, έχω το σώμα μου, δεν είμαι μόνος μου, μα είμαι τόσο πλούσιος. Μπορώ να κάνω παρέα με το σώμα μου, δεν είμαι μόνος, χαιδεύω το δέρμα μου, πιάνω τους μυς μου, γυρίζω τη γλώσσα μου μέσα στο στόμα μου και λέει χιλιάδες πράγματα, έχω τα μάτια μου, τα στυλώνω στο σκοτάδι και βλέπω, έχω τη φωνή μου, φωνάζω, ακούω.
Ακούω το σώμα μου που πονάει και είναι ευτυχισμένο γιατί δε με πρόδωσε, είμαστε μαζί, είμαι εγώ, και τα όρια της ελευθερίας μας, ο θάνατος. Σας έχω χεσμένους. [...]
Τι λέτε ρε καριόληδες; Έχετε δει ποτέ μέσα σ’ ένα ανθρώπινο βλέμμα; Είδατε ποτέ μάτια ερωτευμένου, φοβισμένου, συνεπαρμένου από μύθους και οράματα; Όσο μικρός και ταπεινός – κατά τα δικά σας κριτήρια- κι αν είναι, ένας άνθρωπος, είναι πάντα ένας κόσμος ολόκληρος. Όπως κάθε πλάσμα, ζώο ή χορταράκι που κατοικεί σε τούτο τον πλανήτη. Δεν είναι «υλικό» ρε, δεν είναι «στοιχείο», είναι επιθυμία, όνειρο, φαντασία, συνείδηση, ομορφιά. Είναι ένα αστέρι σαν τη γη ολόκληρη μέσα στο σύμπαν.
Χρόνης Μίσσιος
Απόσπασμα από το «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»
Ο έτσι δεν είμαι γω. Ο έτσι είναι ο έτσι κι ανήκει στον εαυτό του.
Οποιαδήποτε ομοιότης. σύμπτωση. Οποιαδήποτε σύγκριση. εκτός πραγματικότητας.
Για να εξηγούμαι. Η μούρη του έτσι είναι πιο μεγάλη απ’ τη δική μου και πιο δυνατή. Δεν φοβάται μη του πέσει.
Ο έτσι ήταν έτσι κι είχε καταλάβει τα υπόγεια και τάχε αφήσει ανοιχτά στους πάντες. Και κάνανε ανοιχτές πρόβες με τα πάντα. Λίγο Ντα-Ντα και Χα χωρίς να ξέρουν το Ντα-Ντα. Κι ας τον ελέγανε χαφιέ, γιατί έκανε θέατρο στο Πανεπιστήμιο. Και το Πανεπιστήμιο το έλεγχε η Χούντα. Και τα κεφάλαια μας τα κάτεχε η Χούντα. Και όπου κατουράγαμε η Χούντα ήτανε παρών…
Πως ήταν δυνατό να μην είναι παρών στο θεατράκι;
Ο έτσι τα είχε κάνει όλα άνω κάτω για να το κρατήσει. Εκεί μέσα παιζόταν η ψυχή τους.
Δε δίναν παραστάσεις, μονάχα κάναν πρόβες ανοιχτές, γράφαν και κάναν πρόβες.
Κάθε μέρα κι άλλο έργο μπροστά στους θεατές. Αυτό δεν ήταν θέατρο.
Εκεί παιζόταν η ψυχή τους.
Εκεί βγάζαν τ’ άντερά τους όξω και ξεπέρναγαν τα σκατά τους ξερνώντας τη βρωμιά τους και την αλήθεια τους μπροστά στους τρίτους αλλά και μεταξύ τους.
Φτάνανε να σκοτωθούν και να σκοτώσουν.
Πέφταν και σηκωνόντουσαν. Και όμως συνέχιζαν.
Εδώ υπερβάλλω λιγάκι που τα γράφω, αλλά για τον Έτσι ήταν έτσι, και ο Έτσι ένοιωθε έτσι.
Κι είχε κάνει τα πάντα άνω κάτω, κι έπαιζε τη ψυχή του. Μόνο που νόμιζε πως δεν το ‘κανε μονάχος. Πως κι οι άλλοι πού ‘ταν κείνο τον καιρό μαζί του κάνανε κι αυτοί τα πάντα άνω κάτω και παίζανε κι εκείνοι την ψυχή τους. Τότε δεν το ‘ξερε πως τα υπόγεια τα ‘χε καταλάβει αυτός. Πίστευε πως ήτανε κι αυτός ένας απ’ όλους.
Του άρεζε να το πιστεύει. Ίσως έτσι τον βόλευε.
Πάντα ο Έτσι ένοιωθε έτσι.
Νικόλας Άσιμος
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Β' (1944 - 1945)
"Θεατρίνοι, Μ. Α."
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε στήνουμε θέατρα και σκηνικά,όμως η μοίρα μας πάντα νικά και τα σαρώνει και μας σαρώνει και τους θεατρίνους και το θεατρώνη υποβολέα και μουσικούς στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς. Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια, μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές κι επιφωνήματα και χαραυγές ριγμένα ανάκατα μαζί μ' εμάς (πες μου που πάμε; πες μου που πας;) πάνω απ' το δέρμα μας γυμνά τα νεύρασαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα (πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;) και τεντωμένα σαν τις χορδές μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες και την καρδιά μας· ένα σφουγγάρι, στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι πίνοντας το αίμα και τη χολήκαι του τετράρχη και του ληστή.
Μέση Ανατολή, Αύγουστος '43
Γ. Σεφέρης
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος"
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κ. Γώγου
Αναγνώστες
"..δε σταματαμε να παιζουμε επειδη μεγαλωνουμε..
..μεγαλωνουμε επειδη σταματαμε να παιζoυμε..."